توگو کیه؟ و چرا ما به عشق ایمان داریم…
توگو، فرشته کوچولوی ماست. یکی از همان فرشته‌هایی که دماغ‌های خیس و چرمی دارند، پنجه‌هایی نرم، و بدن‌هایی پشمالو؛ از آن موجوداتی که حضورشان، بی‌قید و شرط عشق می‌پراکند.
توگو در ۱۲ خرداد ۱۳۹۹ چشم به جهان گشود؛ اما دنیای او از همان ابتدا، دنیای مهربانی و نوازش نبود. صاحب اولش نتوانست از او مراقبت کند و توگو به پناهگاه سپرده شد؛ جایی که نه تنها برایش خانه نشد، بلکه رد زخم‌هایی از بی‌توجهی و بی‌مهری را نیز بر دل کوچک و معصومش بر جا گذاشت.
مدتی بعد با دوستی به نام پویا آشنا شد. پویا تلاش کرد از او مراقبت کند، اما شیطنت‌های کودکانه‌ی توگو، بیشتر از توان یک نفر بود. و بالاخره، وقتی توگو یک سال و چهار روزه شد، در تاریخ ۱۶ خرداد ۱۴۰۰، وارد زندگی ما شد… و برای همیشه ماند.
یادم هست آن روزها، روزهای سخت دوران کرونا بود. فرصتمان برای دیدار عزیزان کم شده بود، و دل‌هایمان تنگ محبت. یک روز عصر، در مسیر برگشت از خانه مادربزرگ، خواهرم با خبری غیرمنتظره گفت: “پویا قراره یه مهمون کوچولو بیاره… شاید بشه عضو جدید خانواده‌مون.”
راستش را بخواهید، شوکه شده بودم. ما هیچ‌وقت سگ را در خانه نگه نداشته بودیم. نمی‌دانستم چه احساسی خواهم داشت… اما آن لحظه که زنگ خانه به صدا درآمد، و توگو با آن چشم‌های معصوم و ترس‌خورده‌اش وارد شد، دیگر همه چیز تغییر کرد.
اشک در چشمان من و مادرم جمع شد. نه از ترس یا تردید، که از حجم پاکی و بی‌گناهی‌ای که در نگاه آن موجود کوچک موج می‌زد. اولین‌بار بود که سگی را بغل می‌کردم و می‌بوسیدم… قرار بود موقت بماند. ولی من از همان لحظه می‌دانستم که توگو دیگر رفتنی نیست.
توگو فقط یک سگ نبود. او عشق بود، معجزه بود، آغاز یک مسیر جدید. از همان روز، من مادر شدم.